Seni yalnızlığımda bulmayı öğrendim
Yaşayamadığım hayatımda
Seni beni sevmeni istemeden sevdim
Haddimi bildim
Bir elmayı anneyi babayı değil
Yalnızca sevgiliyi sever gibi sevdim
Kendi varlığımdan geçmeyi bildim
Ölümden korktum
Mutsuzluktan korktum
Senden korktum
Beni sevmenden korktum
Seni mutlu edememekten korktum
Korktum sana layık olamamaktan
Ama yine de sevdim
Şiiri sever gibi sevdim seni
Rol yapmayı artık unuttum
Kalbimin her köşesiyle sardım seni
Başkası bulacak diye korktum
Seni sevdiğimi kendime söylemeye bile korktum
Boş sokaklar biliyor ama seni sevdiğimi
Dolaşıp durduğum kaldırım taşları sokak lambaları
Geceleri daha bi fazla sevdim seni çünkü
Gece örter dedim günahlarımı
Belki sana layık olabilirim
Ben seni sevdiğimi söylemeden sevdim
Ölüm uykularımda adını ezberledim
Gökyüzünün gürültüsünden korkmadım sevdiğimi anlayacağın kadar
Bu yüzden gözlerine uzun uzun bakamadım
Şarkılar söyleyemedim sana parklarda
Yürüyemedim içimde mutluluk çanları
Seni sevdiğimi sana bile söyleyemedim
İçimdeki güvercinleri kafeslerinde boğdum
Sana sevdiğimi hiç söyleyemedim
Senden beni sevmeni isteyemedim
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder